Φαντάσματα και άλλες ιστορίες από το Άργος. Δεύτερο μέρος

Σύμφωνα με τα όσα μου διηγήθηκαν, στο νότιο τμήμα της πόλης, στην περιοχή Ξυρόβρυση, στο δρόμο που πλέον οδηγεί στο Δήμο Λέρνας, κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν σκοτωθεί πολλοί Ιταλοί από τους Γερμανούς και είχαν ριχτεί σε έναν ομαδικό τάφο, σε μια περιοχή που υπήρχαν χωμάτινοι λόφοι και σκουπίδια
. Από την περιοχή εκείνη κάθε απόγευμα περνούσαν οι εργάτες στα χωράφια που βρίσκονταν λίγο πιο κάτω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν παρατηρήσει φασματικές φιγούρες να κάνουν βόλτες με τις στρατιωτικές μηχανές τους εκεί στους αμμόλοφους και μάλιστα ακουγόταν καθαρά ο ήχος από τις μηχανές τόσο που οι χωρικοί συνήθως απέφευγαν να περνούν από το σημείο εκείνο μετά τη δύση του Ηλίου. Η αλήθεια είναι πως ο τόπος εκείνος έχει μια παράξενη ενέργεια, όχι απαραίτητα αρνητική αλλά σίγουρα σου προκαλεί μια δυσθυμία, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση, πάντως ο τόπος εκείνος βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τον προαναφερόμενο ναό, περίπου 1,5 χιλιόμετρα νοτιότερά του.

Στην οδό που βρίσκεται απέναντι από το ναό, όπως είπαμε και προηγουμένως, έχουν κατά καιρούς αναφερθεί φασματικές παρουσίες και περίεργοι ήχοι. Τα φαινόμενα αυτά αναφέρονται εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια και στις παλιότερες εποχές συνέβαιναν όχι μόνο τις νύχτες, όπως και είναι πιο συνηθισμένο. Στη σύγχρονη εποχή έχω κι εγώ παραστεί μάρτυρας του ήχου μου αφήνει μια αλυσίδα επάνω στην άσφαλτο του δρόμου. Αρχικά κανείς νομίζει ότι πρόκειται για κάποιο ζώο, ίσως σκυλί που έχει λυθεί, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που ο ήχος αυτός, συνοδευόμενος από βήματα που έμοιαζαν με οπλές αλόγου ή κατσίκας έγινε το επίκεντρο της προσοχής των κατοίκων, κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και μάλιστα μετά τον Ιούλιο. Η αίσθηση που άφηνε, παρόλα αυτά, δεν ήταν φόβου αλλά θλίψης. Οι παλαιότεροι κάτοικοι μου διηγήθηκαν πως το φαινόμενο αυτό είχε σημειωθεί από πριν το 1900, τότε που ακόμη δεν υπήρχε άσφαλτος. Να ήταν άραγε κάποια ψυχή που δεν έβρισκε ανάπαυση; Ποιός ξέρει. Οι κάτοικοι εντούτοις απευθύνθηκαν στην Εκκλησία και τέλεσαν ένα μικρό τρισάγιο προς ανάπαυσιν του άγνωστου πνεύματος και η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικά χρόνια ο ήχος αυτός δεν έχει ακουστεί ξανά, εκτός και πρόκειται για περιοδικό φαινόμενο ή αν είναι άλλη η αιτιολογία του.

Δεν είναι λίγες και οι ιστορίες που αφορούν στο Κάστρο της πόλης. Για πολλούς θεωρείται ως ένας στοιχειωμένος τόπος, πιθανώς από τα φαντάσματα όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους μέσα κι έξω από τα τείχη του στους τόσους πολέμους που έζησε. Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ τίποτα στο Κάστρο, παρά το γεγονός ότι αρκετά παλιότερα δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα δει από το μπαλκόνι μου ανθρώπους με πυρσούς κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Οι φήμες της εποχής ήθελαν το Κάστρο να ήταν ο τόπος συνάντησης πιστών του Σατανά, οι οποίοι μαζεύονταν εκεί και πραγματοποιούσαν τις ακατανόμαστες λατρείες τους. Η αλήθεια είναι πως στην αυτοψία που είχα κάνει είχα βρει σημάδια προσωπικής διαμονής στο χώρο, όπως ίχνη φωτιάς, σκουπίδια και σύμβολα στις πέτρες. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι δεν ήταν παρά οικονομικοί μετανάστες που κατέφευγαν εκεί πάνω για να περάσουν τη νύχτα τους, ελλείψει άλλου χώρου.

Αναδημοσίευση από: http://fireoffohat.wordpress.com/