Έπου θεώ, Νόμω πείθου, Θεούς σέβου, Γονείς αίδου, Γνώθι μαθών, Ήττο υπό δικαίου, Ακούσας νόει, Σεαυτόν ίσθι, Γαμείν μέλλε, Καιρόν γνώθι, Φρόνει θνητά, Ξένος ών ίσθι, Εστίαν τίμα, Άρχε σεαυτού, Φίλοις βοήθει, Θυμού κράτει, Πρόνοιαν τίμα, Φρόνησιν άσκει, Όρκω μή χρώ, Φιλίαν αγάπα, Δόξαν δίωκε, Παιδείας αντέχου, Ψέγε μηδένα, Επαίνει αρετήν, Σοφίαν ζήλου, Καλόν εύ λέγε, Πράττε δίκαια, Ευγένειαν άσκει, Φίλους ευνόει, Εχθρούς αμύνου, Κακίας απέχου, Κοινός γίνου, Ελπίδα αίνει, Φυλακή πρόσεχε, Φθονεί μηδένι, Ευεργεσίας τίμα, Ο μέλλεις δός, Τέχνη χρώ, Υφορώ μηδένα, Λαβών αποδός, Ήθος δοκίμαζε, Σοφοίς χρώ, Έυχου δυνατά, Φόνου απέχου, Γνούς πράττε, Φιλόσοφος γίνου, Όσια κρίνε, Ευλόγει πάντας, Διαβολήν μίσει, Δόλον φοβού, Έχων χαρίζου, Υιούς παίδευε, Πάσιν αρμόζου, Ικέτας αίδου, Ύβριν μίσει, Όρα τό μέλλον, Χρόνου φείδου, Μηδέν άγαν, Μέτρον άριστον, Φίλω χαρίζου, Ίδια φύλαττε, Άκουε πάντα, Αλλοτρίων απέχου, Έυφημος ίσθι, Δικαίως κτώ, Αγαθούς τίμα, Κριτήν γνώθι, Γάμους κράτει, Τύχην νόμιζε, Εγγυήν φεύγε, Απλώς διαλέγου, Ομοίοις χρώ, Δαπανών άρχου, Κτώμενος ήδου, Αισχύνην σέβου, Χάριν εκτέλει, Ευτυχίαν εύχου, Τύχην στέργε, Εργάζου κτητά, Ακούων όρα, Παίς όν κόσμιος ίσθι, Γλώτταν ίσχε, Όνειδος έχθαιρε, Κρίνε δίκαια, Ύβριν αμύνου, Αιτίω παρόντα, Χρώ χρήμασιν, Λέγε ειδώς, Φθιμένους μή αδίκει, Αλύπος βίου, Ομίλει πράως, Φιλοφρόνει πάσιν, Ευγνώμων γίνου, Γυναικός άρχε, Ηδονής κραττείν, Υιοίς μη κατάρω, Σεαυτόν εύ ποίει, Ευπροσήγορος γίνου, Πίνων άρμοζε, Μελέτει τό πάν, Μή θρασύνου, Βουλεύου χρόνω, Πόνει μετ΄ ευκλείας, Πράττε συντόμως, Αποκρίνου έν καιρό, Έριν μίσει, Πρεσβύτης εύλογος, Ηβών εγκρατής, Ατυχούντι συνάχθου, Οφθαλμού κράτει, Ομόνοιαν δίωκε, Άρρητον κρύπτε, Τό κρατούν φοβού, φιλίαν φύλαττε, Καιρόν προσδέχου, Έχθρας διέλυε, Τό συμφέρον θηρώ, Ευφημίαν άσκει, Γήρας προσδέχου, Απέχθειαν φεύγε, Επί ρώμη μή καυχώ, Πλούτει δικαίως, Δόξαν μή λείπε, Κακίαν μίσει, Κινδύνευε φρονίμως, Πλούτω απίστει, Χρησμούς θαύμαζε, Απόντι μή μάχου, Μανθάνων μή κάμνε, Σεαυτόν αίδου, Ούς τρέφεις αγάπα, Μή άρχε υβρίζειν, Επαγγέλου μηδενί, Τελεύτα άλυπος, Πρεσβύτερον αίδου, Χαρίζου αβλαβώς, Νεώτερον δίδασκε, Τύχη μή πίστευε, Μή επί παντί λυπού, Επί νεκρώ μή γέλα, Εύ πάσχε ώς θνητός, Βίας μή έχου, Έξ ευγενών γέννα, Μέσος δίκαιος, Τώ βίω μή άχθου, Πέρας επιτελεί μή αποδειλιών, Φειδόμενος μή λείπε, Αδωροδόκητος δίκαζε, Προγόνους στεφάνου, Αμαρτάνων μετανόει, Πράττε αμετανοήτως, Θνήσκε υπέρ πατρίδος.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Οι Έλληνες Κροίσοι της Ναύκρατης


H Ναύκρατη, η πρώτη ελληνική εγκατάσταση στην Αίγυπτο, απασχολεί για χρόνια τους επιστήμονες. Μέχρι σήμερα, η πόλη που αναπτύχθηκε τον 7ο και 6ο αι. π.Χ., αποτελεί ίσως το πρωιμότερο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα εκδήλωσης της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, καθώς πολίτες διαφορετικών ελληνικών πόλεων ίδρυσαν στην Αίγυπτο μια εμπορική αποικία. Πώς όμως άτομα των οποίων οι γενέτειρες βρίσκονταν σε πόλεμο κατάφεραν να μονοιάσουν και να φτιάξουν στη χώρα του Νείλου – και με τη συγκατάθεση των φαραώ – μια ακμάζουσα ελληνική πόλη;


Το αίνιγμα επιχείρησε να λύσει πρόσφατα ο ισραηλινός ερευνητής δρ Alexander Fantalkin, ο οποίος υποστήριξε ότι το θαύμα της Ναύκρατης προέκυψε υπό την αιγίδα ξένων δυνάμεων υποστηρικτικών προς τους Έλληνες εμπόρους. Συγκεκριμένα, οι ελληνικές πόλεις της Ανατολής (Μ. Ασία και ανατολικά παράλια του Αιγαίου) επιβίωναν κάτω από το ζυγό ξένων αυτοκρατοριών με επικράτεια τη σημερινή Τουρκία, καταφέρνοντας να ακμάσουν στις τέχνες, τα γράμματα και το εμπόριο. Την εποχή που δημιουργήθηκε η Ναύκρατη, η κυρίαρχη μικρασιατική δύναμη ήταν η Λυδία, της οποίας οι βασιλείς είχαν συνάψει επίσημη συμμαχία με την Αίγυπτο. Ορισμένοι Έλληνες έμποροι εκμεταλλεύτηκαν τη συμμαχία αυτήν για να ιδρύσουν την εμπορική αποικία ως επίσημοι αντιπρόσωποι της Λυδικής Αυτοκρατορίας στην Αίγυπτο. Στα πλαίσια αυτά πλήρωναν φόρο στους Λυδούς αλλά και είχαν τη συγκατάθεση των Αιγυπτίων που τους δέχτηκαν ως εντεταλμένους των συμμάχων τους Λυδών. Στο τελευταίο αυτό σημείο η θεωρία του Fantalkin καταρρίπτει την παλαιότερη άποψη που ήθελε τους Έλληνες της Ναύκρατης αυτόνομα κινούμενους δημιουργούς μιας «αδελφότητας» εμπόρων.

Ήταν λοιπόν η Ναύκρατη η πρώτη αποικία Πανελλήνων ή μια κοινότητα Λυδών επενδυτών; Κατά τον Fantalkin ήταν κάτι ανάμεσα: μια ομάδα τυπικά Λυδών υπηκόων με ελληνική ταυτότητα οι οποίοι διαπραγματεύτηκαν ως Λυδοί για να δράσουν τελικά και να διαπρέψουν ως Έλληνες. Μια ομάδα ανθρώπων που παραμέρισε εσωτερικές έριδες προς χάριν της οικονομικής ακμής και χρησιμοποίησε τα όποια «παράθυρα» άνοιγαν τα διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα για να τα υποδουλώσει με το πνεύμα της επιτυγχάνοντας τελικά την ίδρυση μιας πόλης με ελληνικό χαρακτήρα στη χώρα του Νείλου.

Πηγή: American Friends of Tel Aviv University, 6/12/10

Αναδημοσίευση από: http://www.arxaiologia.gr/
στις 11:14 π.μ. Κατηγορία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)