Οι νεότεροι δε γνωρίζουν ποιος ήταν ο στρατηγός Ιωάννης Καραβίας. Οι παλαιότεροι όμως ασφαλώς τον γνώριζαν, αφού ήταν παντρεμένος με την παριανή Φωτεινή Μαρινοπούλου, αδελφή του Παναγιώτη Μαρινόπουλου, πατέρα του πολιτικού μηχανικού Σωτήρη Μαρινόπουλου. Τα παιδιά του, Θεόδωρος και Μαρία, ζουν μόνιμα στην Πάρο, καθώς και τα εγγόνια του.
Αυτά τα ολίγα, αλλά κατατοπιστικά τα γράφουμε, γιατί πρόκειται να αναφερθούμε σ΄έναν ήρωα που η Πάρος θα έπρεπε ήδη να τον είχε τιμήσει με έναν ανδριάντα, όπως πρόσφατα έπραξε η ιδιαίτερη πατρίδα του στην Αιτωλοακαρνανία.
Ο Ιωάννης Καραβίας ταγματάρχης το 1940, βρέθηκε, για υπηρεσιακούς λόγους, πλάι στο Δαβάκη, όταν εκδηλώθηκε η επίθεση των Ιταλών το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940. Και όταν ο συνταγματάρχης Δαβάκης τραυματίστηκε και ετέθη εκτός μάχης, ο Ιωάννης Καραβίας ανέλαβε τη διοίκηση των λιγοστών ελληνικών δυνάμεων και ήταν αυτός που έδωσε τις πρώτες νικηφόρες μάχες στα βουνά της Πίνδου, αποκόπτοντας την προέλαση των Ιταλών προς το Μέτσοβο.
Ο τραυματισμός του Κων/νου Δαβάκη όπως τον περιγράφει ο Ιωάννης Καραβία:
2 Νοεμβρίου 1940
«Όταν η κίνησις των λόχων ήρχισε, εγώ απεμακρύνθην από τον Δαβάκην περί τα 100 μέτρα, δια να δώσω λεπτομερείς εντολάς προς τον δεξιά κινούμενο λόχον Αλεβίζου. Αίφνης ακούω πυροβολισμούς και να πίπτουν βλήματα επί της κορυφής του υψώματος Προφ. Ηλίας, συγχρόνως δε ήκούοντο φωνές στρατιωτών ότι σκοτώθηκε ο διοικητής. Σπεύδω προς τον Δαβάκην, ο οποίος έκειτο αιμόφυρτος με διαμπερές τραύμα του πνεύμονος και 2 έως 3 στρατιώται προσπαθούντες να του επιδέσουν το τραύμα….. διέταξα αμέσως να έλθη ιατρός να του επιδέσει το τραύμα και με τους τραυματιοφορείς να τον στείλω εις το ορεινόν χειρουργείον στο Επταχώρι και τούτο , να μην τον ιδούν οι στρατιώται και χάσουν το ηθικόν των ή και εάν χάσω το ύψωμα να μην τον πάρουν οι Ιταλοί αιχμάλωτον. Ο ιατρός μετά δυσκολίας έφθασε εις τον τραυματίαν, λόγω των δραστικών πυρών, πάντως επεδέθη ο τραυματίας και απεστάλη εις το ορεινόν χειρουργείον».
Η μάχη που ανέτρεψε τα δεδομένα του πολέμου
Μετά την εκτέλεσιν του ιερού αυτού καθήκοντος (μεταφορά Δαβάκη) διέταξα τους επικεφαλής των τμημάτων αξιωματικούς να αποσύρουν τους στρατιώτας από την γραμμήν μάχης όπισθεν του υψώματος εις το απυρόβλητον. Εκεί δε ομίλησα εις όλους τους συμπολεμιστάς μου αξιωματικούς και στρατιώτας, τους ετόνισα την σημασίαν του υψώματος αυτού και ότι εάν μας το πάρουν, ανοίγει ο δρόμος δια την κατάληψιν του Μετσόβου. Τους υπέμνησα ότι είμεθα απόγονοι των ηρώων του 21 και να φανούμεν αντάξιοί των, να αμυνθώμεν μέχρι εσχάτου. Οι στρατιώται ενθουσιασθέντες εφώναξαν εν μια φωνή, εδώ θα πέσωμεν όλοι.
Αμέσως επροχώρησα εγώ πρώτος προς την κορυφήν του υψώματος, ακολουθούμενος από τους γενναίους μου αξιωματικούς Σπυρόπουλον, Θεοδωρόπουλον, Αγιοπετρίτη, Θεοτοκάν, Μελάν και λοιπούς και όπισθεν οι γενναίοι στρατιώται με εφ΄όπλου λόγχη.
Όταν εφθάσαμε εις την κορυφήν του υψώματος εξεχύθημεν, εν αλαλαγμώ φωνάζοντες Αέρα – Αέρα. Οι Ιταλοί , οι οποίοι είχαν φθάσει περί τα 200-250 μέτρα από της κορυφής αιφνιδιασθέντες εσταμάτησαν προς στιγμήν και ήρχισαν να καταλαμβάνουν αντερεισματάκια βάλοντες δραστικώς εναντίον μας, πλην όμως οι γενναίοι μου έβαλον και αυτοί εναντίον των, μερικοί δε των αξιωματικών και στρατιωτών έσπευδον εις αποστολήν βολής χειροβομβίδων και εξουδετέρωναν φωλεάς αντιστάσεως πολυβόλων του εχθρού και τους εξανάγκαζον να υποχωρούν.
Η μάχη υπήρξε πεισματώδης και οι Ιταλοί εμάχοντο γενναίως, αλλά μετά τετράωρον εκάμφθησαν και δια της κοιλάδος του Σαρανταπόρου υπεχώρησαν προς Πυρσόγιαννην – Αλβανία εγκαταλείψαντες αρκετούς τραυματίας, άφθονον πολεμικόν υλικόν, αιχμαλώτους και περί τα 150 μεταγωγικά».
«Την πρωίαν της επομένης, 3ην Νοεμβρίου, αφιχθέντος και ενός ουλαμού πυρ)κού υπό τον λοχαγόν Αδρίμην, εξαπέλυσα σφοδράν επίθεσιν δι΄ολοκλήρου του αποσπάσματος Πίνδου προς Ταμπούρι, ανέτρεψα τας ελαφράς δυνάμεις του εχθρού και εσυνέχισα την ολοκλήρωσιν της καταλήψεως του αντικειμενικού σκοπού και την 4ην Νοεμβρίου είχα γίνει κύριος της γραμμής Ταμπούρι – γύφτισσα – Μπολιάνα, αποκόψας τας βορείως του Σμόλικα συγκοινωνίας του εχθρού, ώστε να μην δύναται να ενισχύσει τας εισχωρούσας δυνάμεις προς Σαμαρίναν».
«Η μεραρχία Τζούλια ( η καλύτερη ορεινή μονάς του εχθρού) μετά την κατάληψιν Φούρκας – Ταμπούρι, φοβουμένη την κύκλωσιν ήρχισε να υποχωρεί δια της στενής κοιλάδος του Αώου προς Κόνιτσαν, μεταξύ Γκαμήλας και Σμόλικα, σφυροκοπούμενη και κατά πόδας διωκομένη υπό των νεοαφιχθεισών ελληνικών Μονάδων, δια την εκδίωξιν εκ του πατρίου εδάφους.
Έτσι εκεί εις τις βουνοκορφές και τα φαράγγια της Πίνδου εκερδήθη η πρώτη Νίκη των Ελλήνων, η οποία είναι και νίκη των ελευθέρων λαών, κατερρίφθη δε και το αήττητον του άξονος, ανεθάρρησαν οι λαοί».
http://oreaparos.blogspot.com/2010_10_01_archive.html
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου