Έπου θεώ, Νόμω πείθου, Θεούς σέβου, Γονείς αίδου, Γνώθι μαθών, Ήττο υπό δικαίου, Ακούσας νόει, Σεαυτόν ίσθι, Γαμείν μέλλε, Καιρόν γνώθι, Φρόνει θνητά, Ξένος ών ίσθι, Εστίαν τίμα, Άρχε σεαυτού, Φίλοις βοήθει, Θυμού κράτει, Πρόνοιαν τίμα, Φρόνησιν άσκει, Όρκω μή χρώ, Φιλίαν αγάπα, Δόξαν δίωκε, Παιδείας αντέχου, Ψέγε μηδένα, Επαίνει αρετήν, Σοφίαν ζήλου, Καλόν εύ λέγε, Πράττε δίκαια, Ευγένειαν άσκει, Φίλους ευνόει, Εχθρούς αμύνου, Κακίας απέχου, Κοινός γίνου, Ελπίδα αίνει, Φυλακή πρόσεχε, Φθονεί μηδένι, Ευεργεσίας τίμα, Ο μέλλεις δός, Τέχνη χρώ, Υφορώ μηδένα, Λαβών αποδός, Ήθος δοκίμαζε, Σοφοίς χρώ, Έυχου δυνατά, Φόνου απέχου, Γνούς πράττε, Φιλόσοφος γίνου, Όσια κρίνε, Ευλόγει πάντας, Διαβολήν μίσει, Δόλον φοβού, Έχων χαρίζου, Υιούς παίδευε, Πάσιν αρμόζου, Ικέτας αίδου, Ύβριν μίσει, Όρα τό μέλλον, Χρόνου φείδου, Μηδέν άγαν, Μέτρον άριστον, Φίλω χαρίζου, Ίδια φύλαττε, Άκουε πάντα, Αλλοτρίων απέχου, Έυφημος ίσθι, Δικαίως κτώ, Αγαθούς τίμα, Κριτήν γνώθι, Γάμους κράτει, Τύχην νόμιζε, Εγγυήν φεύγε, Απλώς διαλέγου, Ομοίοις χρώ, Δαπανών άρχου, Κτώμενος ήδου, Αισχύνην σέβου, Χάριν εκτέλει, Ευτυχίαν εύχου, Τύχην στέργε, Εργάζου κτητά, Ακούων όρα, Παίς όν κόσμιος ίσθι, Γλώτταν ίσχε, Όνειδος έχθαιρε, Κρίνε δίκαια, Ύβριν αμύνου, Αιτίω παρόντα, Χρώ χρήμασιν, Λέγε ειδώς, Φθιμένους μή αδίκει, Αλύπος βίου, Ομίλει πράως, Φιλοφρόνει πάσιν, Ευγνώμων γίνου, Γυναικός άρχε, Ηδονής κραττείν, Υιοίς μη κατάρω, Σεαυτόν εύ ποίει, Ευπροσήγορος γίνου, Πίνων άρμοζε, Μελέτει τό πάν, Μή θρασύνου, Βουλεύου χρόνω, Πόνει μετ΄ ευκλείας, Πράττε συντόμως, Αποκρίνου έν καιρό, Έριν μίσει, Πρεσβύτης εύλογος, Ηβών εγκρατής, Ατυχούντι συνάχθου, Οφθαλμού κράτει, Ομόνοιαν δίωκε, Άρρητον κρύπτε, Τό κρατούν φοβού, φιλίαν φύλαττε, Καιρόν προσδέχου, Έχθρας διέλυε, Τό συμφέρον θηρώ, Ευφημίαν άσκει, Γήρας προσδέχου, Απέχθειαν φεύγε, Επί ρώμη μή καυχώ, Πλούτει δικαίως, Δόξαν μή λείπε, Κακίαν μίσει, Κινδύνευε φρονίμως, Πλούτω απίστει, Χρησμούς θαύμαζε, Απόντι μή μάχου, Μανθάνων μή κάμνε, Σεαυτόν αίδου, Ούς τρέφεις αγάπα, Μή άρχε υβρίζειν, Επαγγέλου μηδενί, Τελεύτα άλυπος, Πρεσβύτερον αίδου, Χαρίζου αβλαβώς, Νεώτερον δίδασκε, Τύχη μή πίστευε, Μή επί παντί λυπού, Επί νεκρώ μή γέλα, Εύ πάσχε ώς θνητός, Βίας μή έχου, Έξ ευγενών γέννα, Μέσος δίκαιος, Τώ βίω μή άχθου, Πέρας επιτελεί μή αποδειλιών, Φειδόμενος μή λείπε, Αδωροδόκητος δίκαζε, Προγόνους στεφάνου, Αμαρτάνων μετανόει, Πράττε αμετανοήτως, Θνήσκε υπέρ πατρίδος.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Το θαυματουργό άγαλμα της θεάς Αφροδίτης της Κωνσταντινούπολης.


Πιστεύεται ότι την ιδιότητα του ¨θαυματουργείν¨ την κατέχουν μόνο οι εικόνες και τα ιερά αντικείμενα του χριστιανισμού; Ίσως έτσι μας έχουν μάθει να πιστεύουμε, όμως η αλήθεια είναι άλλη. Η κάθε θρησκεία έχει τα δικά της ιερά και θαυματουργά αντικείμενα τα οποία λατρεύονται από τους πιστούς και αυτά με την σειρά τους θαυματουργούν πάνω σε αυτούς με διάφορους τρόπους και ενέργειες.


Ένα τέτοιο θαυμαστό και ιερό αντικείμενο ήταν και το άγαλμα της θεάς Αφροδίτης που ο μέγας Κωνσταντίνος είχε κλέψει και μεταφέρει στην νέα του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, άγνωστο όμως από πού.

Ο ιστορικός Προκόπιος στο έργο του ¨απόκρυφη ιστορία¨ αναφέρει ότι το άγαλμα της θεάς είχε τοποθετηθεί στην συνοικία του Ζεύγματος στις ακτές του Κεράτιου. Το θαυμαστό αυτό άγαλμα είχε την ιδιότητα να αποκαλύπτει αν μία γυναίκα ήταν αρετή και πιστή στον σύζυγό της ή αν τον απατούσε. Κάθε φορά που κάποιος σύζυγος είχε υποψία ότι η γυναίκα του τον απατά, την έπαιρνε και την οδηγούσε στο άγαλμα της θεάς.

Μόνο όσες γυναίκες ήταν τίμιες μπορούσαν να περάσουν μπροστά από το άγαλμα. Όσες όμως απατούσαν πράγματι τον σύζυγό τους, μόλις περνούσαν μπροστά από το άγαλμα βρίσκονταν, ποιος ξέρει από ποια μαγική δύναμη, απότομα απογυμνωμένες από τα ρούχα τους.

Το θαυμαστό αυτό άγαλμα έμεινε στην θέση του μέχρι και τα μέσα περίπου του πέμπτου αιώνα. Ο Προκόπιος μας πληροφορεί ότι μία ανιψιά της αυτοκράτειρας Θεοδώρας περνούσε καβάλα από την συνοικία πηγαίνοντας στις Βλαχέρνες. Μία ξαφνική ραγδαία βροχή όμως την έκανε να αλλάξει δρόμο και χωρίς να το σκεφτεί βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο άγαλμα της θεάς γυμνή και ντροπιασμένη.

Τότε από την οργή της γκρέμισε εκείνο το προδοτικό άγαλμα και το έκανε κομμάτια για να χαθεί έτσι άλλο ένα αριστούργημα του αρχαίου κόσμου με άγνωστες και θαυματουργές μάλιστα ιδιότητες. Φυσικά και δεν τιμωρήθηκε η καταστροφέας του αγάλματος διότι πέρα από το ότι ήταν ανιψιά της αυτοκράτειρας, το να καταστρέφεις τότε αγάλματα ήταν τόσο φυσικό όσο το να ανάβεις ένα κερί στην εκκλησία.

Ιωάννης Καρυοφυλάκης.
στις 3:26 μ.μ. Κατηγορία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)