Έπου θεώ, Νόμω πείθου, Θεούς σέβου, Γονείς αίδου, Γνώθι μαθών, Ήττο υπό δικαίου, Ακούσας νόει, Σεαυτόν ίσθι, Γαμείν μέλλε, Καιρόν γνώθι, Φρόνει θνητά, Ξένος ών ίσθι, Εστίαν τίμα, Άρχε σεαυτού, Φίλοις βοήθει, Θυμού κράτει, Πρόνοιαν τίμα, Φρόνησιν άσκει, Όρκω μή χρώ, Φιλίαν αγάπα, Δόξαν δίωκε, Παιδείας αντέχου, Ψέγε μηδένα, Επαίνει αρετήν, Σοφίαν ζήλου, Καλόν εύ λέγε, Πράττε δίκαια, Ευγένειαν άσκει, Φίλους ευνόει, Εχθρούς αμύνου, Κακίας απέχου, Κοινός γίνου, Ελπίδα αίνει, Φυλακή πρόσεχε, Φθονεί μηδένι, Ευεργεσίας τίμα, Ο μέλλεις δός, Τέχνη χρώ, Υφορώ μηδένα, Λαβών αποδός, Ήθος δοκίμαζε, Σοφοίς χρώ, Έυχου δυνατά, Φόνου απέχου, Γνούς πράττε, Φιλόσοφος γίνου, Όσια κρίνε, Ευλόγει πάντας, Διαβολήν μίσει, Δόλον φοβού, Έχων χαρίζου, Υιούς παίδευε, Πάσιν αρμόζου, Ικέτας αίδου, Ύβριν μίσει, Όρα τό μέλλον, Χρόνου φείδου, Μηδέν άγαν, Μέτρον άριστον, Φίλω χαρίζου, Ίδια φύλαττε, Άκουε πάντα, Αλλοτρίων απέχου, Έυφημος ίσθι, Δικαίως κτώ, Αγαθούς τίμα, Κριτήν γνώθι, Γάμους κράτει, Τύχην νόμιζε, Εγγυήν φεύγε, Απλώς διαλέγου, Ομοίοις χρώ, Δαπανών άρχου, Κτώμενος ήδου, Αισχύνην σέβου, Χάριν εκτέλει, Ευτυχίαν εύχου, Τύχην στέργε, Εργάζου κτητά, Ακούων όρα, Παίς όν κόσμιος ίσθι, Γλώτταν ίσχε, Όνειδος έχθαιρε, Κρίνε δίκαια, Ύβριν αμύνου, Αιτίω παρόντα, Χρώ χρήμασιν, Λέγε ειδώς, Φθιμένους μή αδίκει, Αλύπος βίου, Ομίλει πράως, Φιλοφρόνει πάσιν, Ευγνώμων γίνου, Γυναικός άρχε, Ηδονής κραττείν, Υιοίς μη κατάρω, Σεαυτόν εύ ποίει, Ευπροσήγορος γίνου, Πίνων άρμοζε, Μελέτει τό πάν, Μή θρασύνου, Βουλεύου χρόνω, Πόνει μετ΄ ευκλείας, Πράττε συντόμως, Αποκρίνου έν καιρό, Έριν μίσει, Πρεσβύτης εύλογος, Ηβών εγκρατής, Ατυχούντι συνάχθου, Οφθαλμού κράτει, Ομόνοιαν δίωκε, Άρρητον κρύπτε, Τό κρατούν φοβού, φιλίαν φύλαττε, Καιρόν προσδέχου, Έχθρας διέλυε, Τό συμφέρον θηρώ, Ευφημίαν άσκει, Γήρας προσδέχου, Απέχθειαν φεύγε, Επί ρώμη μή καυχώ, Πλούτει δικαίως, Δόξαν μή λείπε, Κακίαν μίσει, Κινδύνευε φρονίμως, Πλούτω απίστει, Χρησμούς θαύμαζε, Απόντι μή μάχου, Μανθάνων μή κάμνε, Σεαυτόν αίδου, Ούς τρέφεις αγάπα, Μή άρχε υβρίζειν, Επαγγέλου μηδενί, Τελεύτα άλυπος, Πρεσβύτερον αίδου, Χαρίζου αβλαβώς, Νεώτερον δίδασκε, Τύχη μή πίστευε, Μή επί παντί λυπού, Επί νεκρώ μή γέλα, Εύ πάσχε ώς θνητός, Βίας μή έχου, Έξ ευγενών γέννα, Μέσος δίκαιος, Τώ βίω μή άχθου, Πέρας επιτελεί μή αποδειλιών, Φειδόμενος μή λείπε, Αδωροδόκητος δίκαζε, Προγόνους στεφάνου, Αμαρτάνων μετανόει, Πράττε αμετανοήτως, Θνήσκε υπέρ πατρίδος.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Τα οστά είναι του Φιλίππου Β’


Αλλη μια επιστημονική μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψη του Μανόλη Ανδρόνικου, ότι ο νεκρός των βασιλικών τάφων της Βεργίνας είναι ο Φίλιππος Β’, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και όχι ο Φίλιππος ο Αριδαίος, γιος του Μακεδόνα βασιλιά και ετεροθαλής αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

υποστηρίζει ότι ο νεκρός στη μεγάλη τούμπα της Βεργίνας είναι ο Φίλιππος για τρεις λόγους: στη δεξιά του παρειά υπάρχουν ίχνη από τραύμα, το ένα του πόδι είναι πιο κοντό από το άλλο και τάφηκε με μία γυναίκα και όχι με δύο.


‘Ως τώρα, όσοι αναγνώριζαν στον νεκρό της Βεργίνας τον Φίλιππο τον Αριδαίο, βασίζονταν στην παρατήρηση ότι το κρανίο του δεν φέρει ίχνη από βέλη που του έβγαλαν το μάτι, όπως είχε συμβεί στον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Οι γιατροί, όμως, εντόπισαν μια τομή στο ζυγωματικό, στο σημείο όπου ενώνονται οι δυο γνάθοι, και εικάζουν πως προέρχεται πιθανόν από μια πληγή που είχε ιαθεί.

Είναι γνωστό ότι ο Φίλιππος Β’ ήταν χωλός, κάτι που φαίνεται στα οστά της κνήμης, αλλά και στη διαφορά των μεταλλικών περικνημίδων που συνόδευαν τον νεκρό· η μία είναι σαφώς μικρότερη.

Οσο για τον Αριδαίο, οι πηγές αναφέρουν πως ετάφη με την πεθερά του, Ευρυδίκη, και τη σύζυγό του, Κύνα, που πέθανε πριν από αυτόν.

Η εκδοχή Ανδρόνικου θέλει τον Φίλιππο θαμμένο με μία από τις νεαρές συζύγους του, την Κλεοπάτρα.

Η Ιστορία λέει ότι ο Αριδαίος εκτελέστηκε με εντολή της Ολυμπιάδας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το 317 π.Χ., και ετάφη μυστικά. Υστερα από λίγους μήνες, όταν πήρε την εξουσία, ο εχθρός της Ολυμπιάδας, Κάσσανδρος, προέβη σε εκταφή του νεκρού και σε νέα ταφή.

Ο ιατροδικαστής της ομάδας του Μάσγκρεϊβ λέει πως τα οστά του Αριδαίου θα πρέπει να είχαν καεί στην πρώτη ταφή.

Οι ταφικές συνήθειες των Ελλήνων δεν επέτρεπαν επανάληψη της καύσης του.

Ωστόσο, ο νεκρός τού τάφου της Βεργίνας πέρασε από ταφική πυρά που άναψε πάνω στον τάφο του, όπως αποδεικνύουν τα κατάλοιπά της που βρέθηκαν επί των κτερισμάτων, ανάμεσα στα οποία το περίφημο χρυσό στεφάνι.

Τα οστά δεν αποσυντέθηκαν, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν είχαν καεί δύο φορές.
Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Αναδημοσίευση από: http://thenetwar.com/
στις 9:38 π.μ. Κατηγορία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)