Έπου θεώ, Νόμω πείθου, Θεούς σέβου, Γονείς αίδου, Γνώθι μαθών, Ήττο υπό δικαίου, Ακούσας νόει, Σεαυτόν ίσθι, Γαμείν μέλλε, Καιρόν γνώθι, Φρόνει θνητά, Ξένος ών ίσθι, Εστίαν τίμα, Άρχε σεαυτού, Φίλοις βοήθει, Θυμού κράτει, Πρόνοιαν τίμα, Φρόνησιν άσκει, Όρκω μή χρώ, Φιλίαν αγάπα, Δόξαν δίωκε, Παιδείας αντέχου, Ψέγε μηδένα, Επαίνει αρετήν, Σοφίαν ζήλου, Καλόν εύ λέγε, Πράττε δίκαια, Ευγένειαν άσκει, Φίλους ευνόει, Εχθρούς αμύνου, Κακίας απέχου, Κοινός γίνου, Ελπίδα αίνει, Φυλακή πρόσεχε, Φθονεί μηδένι, Ευεργεσίας τίμα, Ο μέλλεις δός, Τέχνη χρώ, Υφορώ μηδένα, Λαβών αποδός, Ήθος δοκίμαζε, Σοφοίς χρώ, Έυχου δυνατά, Φόνου απέχου, Γνούς πράττε, Φιλόσοφος γίνου, Όσια κρίνε, Ευλόγει πάντας, Διαβολήν μίσει, Δόλον φοβού, Έχων χαρίζου, Υιούς παίδευε, Πάσιν αρμόζου, Ικέτας αίδου, Ύβριν μίσει, Όρα τό μέλλον, Χρόνου φείδου, Μηδέν άγαν, Μέτρον άριστον, Φίλω χαρίζου, Ίδια φύλαττε, Άκουε πάντα, Αλλοτρίων απέχου, Έυφημος ίσθι, Δικαίως κτώ, Αγαθούς τίμα, Κριτήν γνώθι, Γάμους κράτει, Τύχην νόμιζε, Εγγυήν φεύγε, Απλώς διαλέγου, Ομοίοις χρώ, Δαπανών άρχου, Κτώμενος ήδου, Αισχύνην σέβου, Χάριν εκτέλει, Ευτυχίαν εύχου, Τύχην στέργε, Εργάζου κτητά, Ακούων όρα, Παίς όν κόσμιος ίσθι, Γλώτταν ίσχε, Όνειδος έχθαιρε, Κρίνε δίκαια, Ύβριν αμύνου, Αιτίω παρόντα, Χρώ χρήμασιν, Λέγε ειδώς, Φθιμένους μή αδίκει, Αλύπος βίου, Ομίλει πράως, Φιλοφρόνει πάσιν, Ευγνώμων γίνου, Γυναικός άρχε, Ηδονής κραττείν, Υιοίς μη κατάρω, Σεαυτόν εύ ποίει, Ευπροσήγορος γίνου, Πίνων άρμοζε, Μελέτει τό πάν, Μή θρασύνου, Βουλεύου χρόνω, Πόνει μετ΄ ευκλείας, Πράττε συντόμως, Αποκρίνου έν καιρό, Έριν μίσει, Πρεσβύτης εύλογος, Ηβών εγκρατής, Ατυχούντι συνάχθου, Οφθαλμού κράτει, Ομόνοιαν δίωκε, Άρρητον κρύπτε, Τό κρατούν φοβού, φιλίαν φύλαττε, Καιρόν προσδέχου, Έχθρας διέλυε, Τό συμφέρον θηρώ, Ευφημίαν άσκει, Γήρας προσδέχου, Απέχθειαν φεύγε, Επί ρώμη μή καυχώ, Πλούτει δικαίως, Δόξαν μή λείπε, Κακίαν μίσει, Κινδύνευε φρονίμως, Πλούτω απίστει, Χρησμούς θαύμαζε, Απόντι μή μάχου, Μανθάνων μή κάμνε, Σεαυτόν αίδου, Ούς τρέφεις αγάπα, Μή άρχε υβρίζειν, Επαγγέλου μηδενί, Τελεύτα άλυπος, Πρεσβύτερον αίδου, Χαρίζου αβλαβώς, Νεώτερον δίδασκε, Τύχη μή πίστευε, Μή επί παντί λυπού, Επί νεκρώ μή γέλα, Εύ πάσχε ώς θνητός, Βίας μή έχου, Έξ ευγενών γέννα, Μέσος δίκαιος, Τώ βίω μή άχθου, Πέρας επιτελεί μή αποδειλιών, Φειδόμενος μή λείπε, Αδωροδόκητος δίκαζε, Προγόνους στεφάνου, Αμαρτάνων μετανόει, Πράττε αμετανοήτως, Θνήσκε υπέρ πατρίδος.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μητέρα. Η ομορφότερη λέξη του κόσμου


Η Οδύσσεια της γιορτής της Μητέρας... 

Στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας. Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή η αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.


Οσο και αν δεν το γνωρίζουμε η γιορτή της μητέρας μαζί με άλλες πλήθους εορτών πηγάζουν από την αρχαία Ελλάδα, συνήθως αυτές τις εορτές τις ονόμαζαν Ανοιξιάτικες και εορτάζονταν με ιδιαίτερη χαρά καθώς προανάγγελλαν το καλοκαίρι την εποχή δηλαδή της αναγέννησης και της αφθονίας...Δυστυχώς όλες αυτές οι εορτές απαγορεύτηκαν επί Βυζαντίου ως σατανικές και όσες γνωρίζουμε σήμερα τις διέσωσαν από γενιά σε γενιά παιδιά που δεν άφηναν τα προγονικά τους έθιμα με καμια απαγόρευση...

Η αναγέννηση της ευρώπης τον 20 αιώνα αναβίωσε πολύ λίγες από αυτές καθώς ως πηγή έμπνευσης τους είχαν τα πρότυπα της αρχαίας Ελλάδος. Για πρώτη φορα ξανά στην Ελλάδα η εορτή της Μητέρας εορτάζεται το 1929 στις 2 Φεβρουαρίου για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής αλλα ύστερα από αντιδράσεις ορισμένων διανοουμενων της εποχής η γιορτή της Μητέρας μεταφέρεται στις 2 Φεβρουαρίου ύστερα όμως από 31 ολόκληρα χρονια και μετά από περισσότερες έντονες αντιδράσεις λόγο ότι το περιεχόμενο της εορτής έτεινε να εξαφανιστεί από την καπελωμένη χριστιανική, εν τελει το 1960 η εορτή αυτονομείται και εορτάζεται ξεχωριστά ώστε να έχει το περιεχόμενο που πρέπει, ωστόσο κινήσεις του Εκκλησιαστικού κλήρου ποτε δεν σταμάτησαν τις προσπάθειες μιας νέας εορτής καθοδηγούμενης από εκείνους. Τελος παρόλου το κυνηγητό των Ελληνικών εορτών εκείνες μέχρι σήμερα εορτάζονται σχεδόν αυτούσιες συνήθως και αναμένουν ως άλλος Οδυσσέας να δικαιωθούν κάποια στιγμή και να αναγνωριστούν από τα παιδιά τους...γένοιτο!

 «Ήλθε, ήλθε χελιδών 
καλάς ώρας άγουσα καλούς ενιαυτούς 
 επί γαστέρι λευκά, επί νώτα μέλαινα 
Παλάθαν συ προκύκλει εκ πίονος οίκου 
οίνου τε δέπαστρον, τυρών τε κάνιστρον 
και Πυρών α χελιδών και λεκιθίταν 
 Ουκ απωθείται. Πότερ’ απίωμες ή λαβώμεθα; 
 Ει μεν τι δώσεις ει δε μη, ουκ εάσομες
 Ή ταν θύραν φέρομες ή θυπερθυρον
 Ή ταν γυναίκα ταν έσω καθημέναν 
μικρά μεν εστί, ραδίως νιν οίσομες 
Αν δη φέρης ρι, μέγα δη τι φέρεις 
 Άνοιγ’, άνοιγε ταν θύραν χελιδόνι 
Ου γαρ γέροντες εσμέν, αλλά παιδιά
στις 3:30 μ.μ. Κατηγορία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)