Πολλές φορές βλέπουμε την συμβατική ιστορία ή ακόμη και την αρχαιολογία να κάνει λόγο για έλλειψη στοιχείων που δεν επιτρέπουν να υποστηρίξουμε το ένα ή το άλλο που από πολλά διαφορετικά σημεία, κυρίως παράδοση, είναι κατά κάποιο τρόπο καταφανή.
Κάπως έτσι θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε θέσεις αρμοδίων επιστημόνων που κάνουν λόγο για δημιουργούς πολιτισμών που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που στην πραγματικότητα ισχύουν.
Λόγου χάριν υποστηρίζεται από επιστήμονες αρχαιολόγους ότι οι δημιουργοί του Μινωϊκού πολιτισμού ήσαν Λούβιοι!!! Αλήθεια, ποιος θα ήταν αυτός που θα δεχόταν έτσι απαίδευτα μία τέτοια θεώρηση; Δηλαδή επειδή υπάρχουν κάποιες τοιχογραφίες ανθρώπων με νέγρικα χαρακτηριστικά αυτό σημαίνει ότι ήταν νέγροι οι δημιουργοί του μεγαλειώδους Μινωϊκού πολιτισμού;
Η επιστήμη ζητά αποδείξεις, αλλά και η λογική μπορεί να είναι η πιο τρανή απόδειξη. Η λογική που δίνει τα δικά της συμπεράσματα μέσα από την παράδοση της οποίας όλοι μας γνωρίζουμε την σημαντικότητά της και την αξία της. Και τι λέει αυτή η λογική;
Λέει λοιπόν ότι η Ιώ ήταν Αργεία βασιλοκόρη και μάλιστα και Ιέρεια της Ήρας. Όταν βρέθηκε κυνηγημένη από την ζήλια της Θεάς στην Αίγυπτο αφήνει απογόνους οι οποίοι βασιλεύουν στην συνέχεια και ακόμη ιδρύουν και κράτη, στην Αίγυπτο, Λιβύη και Φοινίκη. Όταν λοιπόν έχουμε ακόμη και πριν την προμινωική εποχή, την παρουσία των ελλήνων στην βόρειο Αφρική, με απογόνους κατευθείαν από Αργείτικη ρίζα και Θεϊκή συμμετοχή, τότε αλήθεια για ποιους Λούβιους γίνεται λόγος; !!!
«…Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην απαλλαγείς εβασίλευσεν…»,
«…Βήλος δε εν Αιγύπτω βασιλεύει … Δαναόν μεν εν Λιβύη κατώκησεν…», αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια και αλίμονο να μην δεχόμαστε ως σοβαρή και αξιόπιστη αυτή την πηγή!!! Κάποιοι που την θεώρησαν τέτοια ρεζιλεύτηκαν από έναν έμπορο τσαγιού!!!
Να λοιπόν που οι απόγονοι της Ιούς βρίσκονται σε Αίγυπτο, δημιουργούν την Φοινίκη και την Λιβύη. Αργεία και θεϊκή η καταγωγή τους…
Τέτοια όμως ανεξάρτητα κράτη δημιουργούνται και σε άλλα σημεία της περιοχής γύρω από το Αιγαίο και την Μεσόγειο γενικότερα. Η Τροία, η Συρία, η Λυκία, η Κιλικία, η Κολχίδα, η Αιθιοπία, η Σαμοθράκη, η Ικαρία ακόμη στην Νότιο Ιταλία, Δυτική Μακεδονία, Κεντρική Μικρά Ασία κ.λ.π. είναι μερικά από τα σημεία που αναπτύσσονται τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη μετά τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την καταβύθιση της Αιγηίδος.
«… Κίλιξ δε Κιλικίαν αφ’ εαυτού εκάλεσεν…»
«…Μίλητος μεν Καρία παρασχών…»
«…Σαρπηδών δε …Λυκίας εβασίλευσε…»
«…Φρίξος δε ήλθεν εις Κόλχον, ως Αιήτης εβασίλευσε, αδελφός Πασιφάης ην Μίνως έγημεν…»
«…Εις Αιθιοπίαν, ης εβασίλευσε, Κηφεύς…»
Διαβάζουμε στην βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου και διαπιστώνουμε τον διασκορπισμό των Ελλήνων στα διάφορα σημεία γύρω από, κυρίως, την λεκάνη της Μεσογείου.
Ανεξάρτητα κράτη όμως είχαμε και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, στον Μητροπολιτικό χώρο, όπου ξεχωρίζουμε τον Αστέριο να βασιλεύει στην Κρήτη, τον Περσέα στις Μυκήνες, τον Ερεχθέα στην Αθήνα, τον Διόνυσο τον Β’ στις Θήβες, τον Αιακό στην Τροιζήνα, τον Κάδμο, ιδρυτή των Θηβών να φεύγει και να πηγαίνει να βασιλεύει στην Ιλλυρία, τον Ακταίωνα στην Δυτική Μακεδονία, στην Κεντρική και Ανατολική αλλά και την Θράκη να βασιλεύει ο Οίαγρος, και στην Σαμοθράκη ο Ημαθίων ο αδερφός του Δαρδάνου.
Στην Νότιο Ιταλία Έλληνες βασιλείς της τότε εποχής ιστορούνται ο Αχάτης στην Σικελία, και ο Έλυμος στην Νότιο Ιταλία.
Να και κάποιες ιστορικές πηγές που αποτυπώνουν επακριβώς αυτή την κατάσταση που κυριαρχούσε μετά τον κατακλυσμό στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου που θεωρείται σχεδόν απόλυτα ελληνικός.
«…Κάδμος …Θήβας εκπρολιπών, προς Εγχελεάνας παραγίνεται, και βασιλεύει Ιλλυριών…»,
«…Τύμβος …Καδμοιότε πύργον, έδειμεν ανδράσιν Εγχελέασιν Εφέστιοι…»
Λέει ο Απολλόδωρος δείχνοντας την πορεία του Κάδμου του ιδρυτή των επτάπυλων Θηβών προς τα βόρεια και συγκεκριμένα στην Ιλλυρία όπου και βασίλευσε.
Και στα «Διονυσιακά» του Νόνου διαβάζουμε:
«…Ημαθίων Θρήισαν Σάμον έχων…»
«…Ακταίων …Πατρίδος Αονίης…»
«…Σικελίην ήλθεν Αχάτης…»
«…Ελύμων δε οι Κατάνην πόλιν είκεον…»
«…Πίμπλειαν εάσας Βιστονίης Οίαγρος…».
Αυτά τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τον κατακλυσμό, βασίλευσαν για πάρα πολλά χρόνια μέσα σε ένα κλίμα πολύ καλό και ειρηνικό περίπου μέχρι το 3300 π.Χ., κατά την περίοδο της αρχής της Μινωϊκής περιόδου και της βασιλείας του Μίνωα του Α΄. Αν και βλέπουμε να υπάρχει μία κυριαρχία στις χώρες της Μέσης και λίγο βορειότερα, Ανατολής, περίπου μέχρι και τις Ινδίες, και να κάνουμε μία παρένθεση εδώ για να πούμε ότι οι μεγάλοι πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής είναι δημιούργημα των πανάρχαιων Ετεοκρητών οι οποίοι ονομάσθηκαν Χετταίοι, Σουμέριοι και οι οποίοι εξαφανίσθηκαν αργότερα αιφνίδια. Στην ουσία απλά παρήκμασαν οι πολιτισμοί και εγκαταλείφθηκαν οι περιοχές, αφού οι πολιτισμοί δεν μπορούν να εξαφανίζονται έτσι άνευ λόγου!!! Σ’ εκείνες τις περιοχές λοιπόν και επειδή οι πολιτισμοί είχαν παρακμάσει κάποιοι άλλοι αυτόχθονες που κατοικούσαν στα ορεινά και σε απόμακρες περιοχές βρήκαν την ευκαιρία να κατέβουν και να τους καταλάβουν . Είναι κάποιοι λαοί προφανώς νομάδες που ενώθηκαν, δοθείσης της ευκαιρίας, για να καρπωθούν αυτά που άλλοι εγκατέλειψαν.
Με την πάροδο του χρόνου οι λαοί αυτοί προωθήθηκαν προς την Βακτριανή, την Μέση Ανατολή, την Σομαλία και την Αίγυπτο.
Εκείνους τους επιδρομείς, γιατί τελικώς κατέληξαν να είναι τέτοιοι, ο Νόνος τους ονομάζει Ερυθραίους, ο Ιέρων Αιθίοπες, και τα αρχαία ινδικά κείμενα ως Ραξάς, τους αρχηγούς τους και Υξώς τους άνδρες τους. Και θα εμπιστευθούμε περισσότερο τα αρχαία ινδικά κείμενα αφού η κάθοδός τους προς την Μέση Ανατολή σημειώνεται από τις Ινδίες. Αυτούς τους αλλόχρωμους λαούς των οποίων το χρώμα ήταν μάλλον περισσότερο κόκκινο και λιγότερο μαύρο τους ονόμαζαν και ερυθρομέλανες. Ίσως και ο Ιέρων γι’ αυτό τον λόγο να τους λέει Αιθίοπες. Πάντως το σίγουρο είναι ότι προέρχονταν από την Ινδία και με μεγάλη ευκολία όπως είπαμε κατέλαβαν τους ήδη εκφυλισμένους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής.
Αυτοί οι Υξώς θα αποτελούσαν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη, πολύ σύντομα. Τόσο σύντομα ώστε μία πανελλήνια εκστρατεία για την αντιμετώπισή τους ήταν προ των πυλών!!!
«…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες, προς την Αίγυπτο ώκησαν…»(Ιέρων, σελ. 67).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου