Έπου θεώ, Νόμω πείθου, Θεούς σέβου, Γονείς αίδου, Γνώθι μαθών, Ήττο υπό δικαίου, Ακούσας νόει, Σεαυτόν ίσθι, Γαμείν μέλλε, Καιρόν γνώθι, Φρόνει θνητά, Ξένος ών ίσθι, Εστίαν τίμα, Άρχε σεαυτού, Φίλοις βοήθει, Θυμού κράτει, Πρόνοιαν τίμα, Φρόνησιν άσκει, Όρκω μή χρώ, Φιλίαν αγάπα, Δόξαν δίωκε, Παιδείας αντέχου, Ψέγε μηδένα, Επαίνει αρετήν, Σοφίαν ζήλου, Καλόν εύ λέγε, Πράττε δίκαια, Ευγένειαν άσκει, Φίλους ευνόει, Εχθρούς αμύνου, Κακίας απέχου, Κοινός γίνου, Ελπίδα αίνει, Φυλακή πρόσεχε, Φθονεί μηδένι, Ευεργεσίας τίμα, Ο μέλλεις δός, Τέχνη χρώ, Υφορώ μηδένα, Λαβών αποδός, Ήθος δοκίμαζε, Σοφοίς χρώ, Έυχου δυνατά, Φόνου απέχου, Γνούς πράττε, Φιλόσοφος γίνου, Όσια κρίνε, Ευλόγει πάντας, Διαβολήν μίσει, Δόλον φοβού, Έχων χαρίζου, Υιούς παίδευε, Πάσιν αρμόζου, Ικέτας αίδου, Ύβριν μίσει, Όρα τό μέλλον, Χρόνου φείδου, Μηδέν άγαν, Μέτρον άριστον, Φίλω χαρίζου, Ίδια φύλαττε, Άκουε πάντα, Αλλοτρίων απέχου, Έυφημος ίσθι, Δικαίως κτώ, Αγαθούς τίμα, Κριτήν γνώθι, Γάμους κράτει, Τύχην νόμιζε, Εγγυήν φεύγε, Απλώς διαλέγου, Ομοίοις χρώ, Δαπανών άρχου, Κτώμενος ήδου, Αισχύνην σέβου, Χάριν εκτέλει, Ευτυχίαν εύχου, Τύχην στέργε, Εργάζου κτητά, Ακούων όρα, Παίς όν κόσμιος ίσθι, Γλώτταν ίσχε, Όνειδος έχθαιρε, Κρίνε δίκαια, Ύβριν αμύνου, Αιτίω παρόντα, Χρώ χρήμασιν, Λέγε ειδώς, Φθιμένους μή αδίκει, Αλύπος βίου, Ομίλει πράως, Φιλοφρόνει πάσιν, Ευγνώμων γίνου, Γυναικός άρχε, Ηδονής κραττείν, Υιοίς μη κατάρω, Σεαυτόν εύ ποίει, Ευπροσήγορος γίνου, Πίνων άρμοζε, Μελέτει τό πάν, Μή θρασύνου, Βουλεύου χρόνω, Πόνει μετ΄ ευκλείας, Πράττε συντόμως, Αποκρίνου έν καιρό, Έριν μίσει, Πρεσβύτης εύλογος, Ηβών εγκρατής, Ατυχούντι συνάχθου, Οφθαλμού κράτει, Ομόνοιαν δίωκε, Άρρητον κρύπτε, Τό κρατούν φοβού, φιλίαν φύλαττε, Καιρόν προσδέχου, Έχθρας διέλυε, Τό συμφέρον θηρώ, Ευφημίαν άσκει, Γήρας προσδέχου, Απέχθειαν φεύγε, Επί ρώμη μή καυχώ, Πλούτει δικαίως, Δόξαν μή λείπε, Κακίαν μίσει, Κινδύνευε φρονίμως, Πλούτω απίστει, Χρησμούς θαύμαζε, Απόντι μή μάχου, Μανθάνων μή κάμνε, Σεαυτόν αίδου, Ούς τρέφεις αγάπα, Μή άρχε υβρίζειν, Επαγγέλου μηδενί, Τελεύτα άλυπος, Πρεσβύτερον αίδου, Χαρίζου αβλαβώς, Νεώτερον δίδασκε, Τύχη μή πίστευε, Μή επί παντί λυπού, Επί νεκρώ μή γέλα, Εύ πάσχε ώς θνητός, Βίας μή έχου, Έξ ευγενών γέννα, Μέσος δίκαιος, Τώ βίω μή άχθου, Πέρας επιτελεί μή αποδειλιών, Φειδόμενος μή λείπε, Αδωροδόκητος δίκαζε, Προγόνους στεφάνου, Αμαρτάνων μετανόει, Πράττε αμετανοήτως, Θνήσκε υπέρ πατρίδος.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Ευεργέτες και όχι κατακτητές οι Έλληνες


Έμβλημα του αρχαίου ελληνικού βασιλείου (Αφγανιστάν)

Σπουδαία ιστορικά στοιχεία ενός ένδοξου παρελθόντος- πέρα από τις γραπτές πηγές- έχουν καλυφθεί από τη σκόνη του χρόνου. Φυλάχθηκαν μέσα στη γη όπου σιγά –σιγά αναδύονται για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις με ξεχωριστά μνημεία, μοναδικούς και σπάνιους ιστορικούς θησαυρούς.
Μέρα στη μέρα, χρόνο στο χρόνο, πλήθος ιστορικών μνημείων προστίθενται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.


Και δεν μιλούμε για τον σημερινό ελλαδικό χώρο ή τον ιστορικό χώρο της Μεσογείου, αλλά για την Ινδία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν. Χώρες, όπου η ελληνική παρουσία δεν αρχίζει από την αυτοκρατορία του Αλέξανδρου αλλά χάνεται σε άγνωστο βάθος χρόνου.

Στην ιστορία των λαών της γης, πολλοί λαοί κυριάρχησαν σε άλλους, τους υποδούλωσαν ή αποίκησαν στις χώρες τους. Κανένας όμως δεν άφησε τα πολιτιστικά εκείνα σημεία που να δίδουν την ώθηση στον κατακτημένο λαό να βαδίσει με υπερηφάνεια προς το μέλλον.


Το ελληνο-βακτριανό Βασίλειο που ίδρυσε ο Διόδοτος ο Σωτήρ, το 250 π.Χ.

Στην παγκόσμια ιστορία είναι ξεχωριστή η συμβολή των Ελλήνων στο οικοδόμημα του σύγχρονου πολιτισμού. Ποιος είναι ο λόγος; Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Γιατί οι αποικίες των Ελλήνων ή κράτη των Ελλήνων, μπόρεσαν να διατηρηθούν μέσα στην μεταβολή του χρόνου πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια; Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι λαοί να καυχώνται πως είναι οι αποδέκτες και συνεχιστές του πολιτισμού των αρχαίων;

Το παράδοξο με τη σημερινή λογική είναι πως οι Έλληνες χαρακτηρίζονται ως ‘ευεργέτες’ και όχι ως ‘κατακτητές’.

Δεν θα τολμήσουμε εμείς να δώσουμε την
απάντηση.

Στο παρόν αρθρίδιο θα πάρουμε μια μικρή γεύση του πολιτισμού των Ελλήνων από το Ελληνο-Βακτριανό Βασίλειο που δημιουργήθηκε το 250 π.Χ. από το διοικητή (σατράπη) της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών που είχε το όνομα Διόδοτος Α΄ ο επονομαζόμενος Σωτήρ. Το βασίλειο αυτό που καταλάμβανε περιοχές του σημερινού Πακιστάν, Αφγανιστάν και Ινδίας, έμελλε να επιβιώσει για τρεις περίπου αιώνες.


Νόμισμα του Βασιλέως Διοδότου Α΄


Ο Λαοκόων (της Τροίας) και το Δούρειος Ίππος. (Αφγανιστάν)


Ερείπια από αρχαίο ελληνικό ναό, πιθανόν, του Διός. Απέμειναν οι βάσεις των κιόνων.


Η επιγραφή του Διός (επειδή αναφέρεται στο όνομα ‘ΖΕΥΣ’. Είναι γραμμένη στα ελληνικά και στα αραμαϊκά. (250 π.Χ. – Αφγανιστάν)


Γυάλινο ποτήρι με εικονογράφηση τον Γανυμήδη (Τρωϊκός πόλεμος)


Κιονόκρανο ιωνικού ρυθμού. (Καμπούλ)


Γυάλινο ποτήρι εικονογραφημένο. (3ος αιώνας π.Χ.)


Χαρτονόμισμα του Αφγανικού κράτους του 1939. Έμβλημα έχει το νόμισμα του Βασιλεώς Ευκρατίδου (ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΕΥΚΡΑΤΙΔΟΥ)

Του Γιώργου Εχέδωρου

Βαλκανικό Περισκόπιο – Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

Πηγή
στις 7:59 μ.μ. Κατηγορία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)