Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρεται στον Άτλαντα, στον οποίο έδωσε η τύχη τα μέρη, που είναι δίπλα στον ωκεανό. Ο Άτλαντας ονόμασε τους κατοίκους των τόπων εκείνων Ατλαντίους και το ψηλότερο βουνό του τόπου ονόμασε Άτλαντα. Τελειοποίησε την αστρολογία, αφού υπήρξε ο πρώτος που έμαθε στους ανθρώπους τη θεωρία της σφαιρικότητας του Σύμπαντος. Ο Άτλαντας έκανε πολλά παιδιά, μα ο Έσπερος διακρίθηκε για την δικαιοσύνη, την ευσέβεια και τη μεγάλη φιλανθρωπία του.
Επίσης ο (Διόδωρος Σικ.) μας λέγει: «Υπάρξαι δ’Ατλαντί και θυγατέρας επτά, τας κοινώς μεν από του πατρός καλουμένας Ατλαντίδας, ιδία δ’ εκάστην ονομαζομένην Μαίαν, Ηλέκτραν, Ταυγέτην, Στερόπην, Μερόπην, Αλκυόνην και τελευταίαν Κελαινώ. Ταύτας δε μιγείσας τοις επιφανεστάτοις ήρωσι και θεοίς αρχηγούς καταστήναι του πλείστου γένους των ανθρώπων, τεκούσας τους δι ‘αρετήν θεούς και ήρωας ονομασθέντας, οίον την πρεσβυτάτην Μαίαν Διί μιγείσαν Ερμήν τεκνώσαι, πολλών ευρετήν γενόμενον τοις ανθρώποις παραπλησίως δε και τας άλλας Ατλαντίδας γεννήσαι παίδας επιφανείς, ων τους μεν εθνών, τους δε πόλεων γενέσθαι κτίστας».
Οι Ατλάντιοι, όμως, στη συνέχεια (οι επόμενες γενεές) στράφηκαν στην δοξασία του Κρόνου (η ασέβεια και η πλεονεξία διέκρινε τους Ατλάντιους την εποχή εκείνη του κατακλυσμού και της καταστροφής της ηπείρου τους). Οι άνομοι και ασεβείς Ατλάντιοι εισέβαλαν στη Μεσόγειο για να υποδουλώσουν τους ευεργέτες τους Έλληνες και ν’ αρπάξουν την υπόλοιπη Γνώση και τα Μεγάλα Μυστικά της Ζωής και του Σύμπαντος («Την Ουρανίαν οδόν», που αναφέρουν ο Ερμότιμος και ο Μέλισσος απ’ την Σάμο). Οι Ατλάντιοι γεμάτοι αλαζονεία και υπεροψία ξεσηκώθηκαν εναντίον της Αθήνας και ένας καταστρεπτικός πόλεμος έγινε μεταξύ των δύο πλευρών (αφού χρησιμοποιήθηκαν «υπερόπλα») με αποτέλεσμα ένα φοβερό κατακλυσμό, τρομερούς σεισμούς κλπ. Μερικοί από τους Ατλάντιους διέφυγαν της πέραν του Ατλαντικού ηπείρου, δηλαδή της αμερικανικής, αφού προειδοποιήθηκαν από συνετούς ιερείς της Ατλαντίδας. Υπάρχουν φυλές Ινδιάνων στην Κεντρική και Βόρεια Αμερική, οι οποίοι θεωρούν πως είναι απόγονοι των Ατλάντων. Όπως συνέβη και με τους περίφημους Τελχίνες της Ρόδου, οι οποίοι έσωσαν πολλές ζωές στην Αιγηίδα, πηγαίνοντας στην Αίγυπτο.
Ο Απολλώνιος Μόλων στο έργο του μας αναφέρει για τον «κακό λαό» των Ατλαντίων, ο οποίος, αφού κατήργησε την πατρώα θρησκεία, λάτρευε τον «Λίθινο Όφι», ονομαζόταν «Λαός του Πύθωνος» και οδήγησε στον ηθικό ξεπεσμό τους κατοίκους της Ατλαντίδας, ξεκίνησε δε την εκστρατεία προς υποδούλωση των Ελλήνων και των υπολοίπων λαών της Μεσογείου με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα. Από την τρομερή εκείνη καταστροφή σώθηκαν ορισμένοι απ’ τους Έλληνες, που ήταν ευσεβείς και προνοητικοί, όπως σώθηκαν και άλλοι άνθρωποι, που διεκπεραιώθηκαν απέναντι στην Εσπερία (Αμερική), κάποιοι στην ασιατική ήπειρο, ενώ εκείνοι που διασώθηκαν απ’ το «Λαό του Πύθωνος» (στο παρελθόν ο Απόλλων είχε φονεύσει τον Πύθωνα) κατά την εισβολή των Ατλαντίων στη Μεσόγειο αιχμαλωτίστηκαν απ’ τους Αιγύπτιους, οι οποίοι ήταν πιστοί σύμμαχοι των Ελλήνων. Ο Πορφύριος ο Τύριος στο έργο του μας πληροφορεί για τους «άνομους, ασεβείς και υπερήφανους Ατλάντιους», που αιχμαλωτίστηκαν απ’ τους Αιγυπτίους, ότι με την πάροδο των αιώνων οι Ατλάντιοι εκείνοι (του Πύθωνος) απέκτησαν κάποια δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά δεν λησμόνησαν πως ήταν μοχθηροί κι εκδικητικοί, με αποτέλεσμα να σκέφτονται πώς να εκδικηθούν τους Αιγύπτιους και τους Έλληνες, που τους κατανίκησαν σ’ εκείνο τον φοβερό πόλεμο. Κάποτε δε έφτασαν στο σημείο να ενωθούν μέσω επιμειξιών με άλλους, που βρίσκονταν στην Αίγυπτο και ήταν ληστές, λεπροί κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονούν αξιωματούχους και Ιερείς των Αιγυπτίων κλπ., έως ότου αποφασίστηκε η εκδίωξη τους από την Αίγυπτο… Αυτά μας λέει ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος ο Τύριος, ένας από τους τελευταίους Αρχαίους Έλληνες Σοφούς.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου