Όσοι από εμάς έχουμε υπηρετήσει τη στρατιωτική μας θητεία αναμφίβολα θα έχουμε ακούσει ιστορίες τρόμου που σχετίζονται με την ύπαρξη φαντασμάτων και στοιχειωμάτων σε στρατόπεδα. Οι ιστορίες αυτές ακολουθούν στις περισσότερες περιπτώσεις το κλασικό μοτίβο κάποιας σκοπιάς, απομακρυσμένης συνήθως, στην οποία πριν από καιρό αυτοκτόνησε ένας ή περισσότεροι στρατιώτες και το αποτέλεσμα ήταν η σκοπιά εκείνη να καταργηθεί, διότι οι μετέπειτα σκοποί παραπονούνταν για την εμφάνιση “ανωμαλιών” που προφανώς συνδέονταν με το νεκρό στρατιώτη.
Η αλήθεια είναι πως ο στρατός, για άλλους λιγότερο και για άλλους περισσότερο, αποτελεί μια αγχωτική φοβική εμπειρία για τους γνωστούς λόγους και αυτό σε συνδυασμό με έναν ευφάνταστο νου και την υποβολή, μπορεί να οδηγήσει σε πολλές τέτοιες ιστορίες που πλέον χαρακτηρίζονται από όλους ως αστικοί θρύλοι. Είμαι πάρα πολύ δύσπιστος σε ό,τι αφορά διηγήσεις από το στρατό. Τις θεωρώ κατά 99,9% ψευδείς και ίσως αυτό με κάνει να μην είμαι αντικειμενικός σε ό,τι έχει να κάνει με αυτές, με άλλα λόγια είναι πολύ πιθανό να παραβλέπω και κάποιες που ίσως είχαν μια αξία να ερευνηθούν.
Από την άλλη, γνωρίζω καλά πως παράξενες εμπειρίες συμβαίνουν σε οριακές καταστάσεις και για την πλειοψηφία του κόσμου σχεδόν ποτέ σε κατάσταση που θα την ορίσω απλοϊκά ως “κατάσταση ηρεμίας”. Ο στρατός είναι κάτι που μπορεί να αποτελέσει οριακή κατάσταση. Ο στρατιώτης είναι μακριά από το σπίτι και τα αγαπημένα του πρόσωπα, ζει καθημερινά με άτομα που είτε του είναι αδιάφορα είτε αντιπαθή, βιώνει καταστάσεις που δεν καταλαβαίνει και δεν του αρέσουν, έχει χάσει τις ανέσεις και έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής του χωρίς ο ίδιος να το επιλέξει, σε πολλές περιπτώσεις κουράζεται σωματικά και του στερείται ο ύπνος, ίσως και οι στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Μια απομακρυσμένη σκοπιά στη μέση της νύχτας, σε μια κατάσταση στέρησης ύπνου, κούρασης, σε ένα τοπίο που μπορεί να είναι υποβλητικό, μετατρέπουν τον παραμικρό θόρυβο, την κάθε κίνηση σε επίθεση από το Άγνωστο, πόσο μάλλον όταν ο στρατιώτης αυτός κουβαλάει μαζί του συλλογικούς, αρχετυπικούς φόβους ή φοβίες που σχετίζονται με τη θρησκεία και τη λαογραφία. Αν και πιο πάνω χαρακτήρισα το 99,9% αυτών των ιστοριών ως ψευδείς, εντούτοις έστω και αν το υπόλοιπο ποσοστό είναι εξαιρετικά μικρό, δεν θα το αγνοήσω. Οι ακραίες συνθήκες ευνοούν την εμφάνιση παράξενων εμπειριών, έστω και αν αυτές γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από παλιότερους στρατιώτες ή από άτομα που θέλουν να κερδίσουν την προσοχή.
Κάποτε, σε ένα περίπου ρημαγμένο στρατόπεδο σε νησί του Αιγαίου, ένας σκοπός μου διαμαρτυρήθηκε για ενοχλήσεις στην σκοπιά του. Ήμουν περίπολος και τον πλησίασα για να μου διηγηθεί πως κάποιος του πετούσε πέτρες από την πλευρά του δάσους. Η σκοπιά ήταν η μοναδική υπερυψωμένη, ανέβαινες μερικά σκαλοπάτια, διέθετε έναν ισχυρό περιστρεφόμενο προβολέα και ένα περιμετρικό μπαλκόνι που χωρούσε – δεν χωρούσε δύο άτομα. Σκέφτηκα πως κάποιος έκανε πλάκα στον σκοπό, μπαίνοντας από την περίφραξη στο δάσος, όμως κάνοντας έρευνα στο θάλαμο, που βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των δέκα μέτρων από τη σκοπιά, διαπίστωσα πως όλοι οι οπλίτες κοιμούνταν. Το απέδωσα σε φαντασία – νύστα του σκοπού, κάθισα λίγο μαζί του και συνέχισα τη βάρδιά μου.
Την επόμενη νύχτα συνέβη το ίδιο. Ανέβηκα στη σκοπιά, μου έδειξε μικρές πέτρες στο μπαλκόνι, φώτισα ολόκληρη την περιοχή του δάσους με τον προβολέα (πιστεύοντας πως κάποιοι ανόητοι πολίτες έκαναν φάρσα), έστειλα το δεύτερο περίπολο να ελέγξει τον θάλαμο οπλιτών αλλά πάλι τίποτα. Το φαινόμενο δεν συνέβη σε κανέναν άλλο σκοπό, πάντα στον ίδιο και μόνο σε αυτόν, ο οποίος είχε τη φήμη του κακομαθημένου και δειλού στο στρατόπεδο, από πριν πάω εγώ.
Μια ακόμη νύχτα συνέβη το ίδιο περιστατικό και εκνευρισμένος αρκετά, αποφάσισα να κάνω καλύτερη έρευνα. Άφησα το δεύτερο περίπολο να ελέγξει εάν όλοι οι σκοποί ήταν στη θέση τους, αν οι οπλίτες κοιμούνταν και ζήτησα από το σκοπό που είχε το πρόβλημα να φωτίσει την περιοχή του δάσους, ενώ εγώ με το φακό κατέβηκα σε ένα ερειπωμένο κι έρημο σημείο του στρατοπέδου, που βρισκόταν πίσω από την εν λόγω σκοπιά. Όλοι μου ζήτησαν να μην το κάνω, δεδομένου ότι στο σημείο εκείνο υπήρχε μια σκοπιά παρατημένη, στην οποία υποτίθεται πως αρκετά χρόνια πριν είχε αυτοκτονήσει ένας νεαρός σκοπός. Μάλιστα έδειχναν τρύπες στο εσωτερικό της, που υποτίθεται ήταν τα σημεία εξόδου της σφαίρας και γύρω τους υπήρχε κόκκινο χρώμα, προφανώς το “αίμα” του “νεκρού”. Το τοπίο γύρω ήταν όντως αγριευτικό, χώρος εγκατάλειψης αλλά δεν βίωσα καμία αρνητική ή έστω περίεργη ενέργεια. Δεν θα ήθελα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες, όμως αποδώσαμε το περιστατικό στην έλλειψη επιθυμίας του στρατιώτη να κάνει υπηρεσίες στη σκοπιά εκείνη, στην οποία δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Όταν το θέμα έφτασε στον υπεύθυνο, πράγματι δεν τον τοποθέτησε ξανά εκεί…
Σε μια άλλη ιστορία από στρατόπεδο της Αργολίδας μερικές δεκαετίες πριν από σήμερα, όλοι οι στρατιώτες που είχαν σκοπιά κάπου στην ανατολική πλευρά, κάθε βράδυ παραπονούνταν για την εμφάνιση μιας λευκής οπτασίας που τους τρόμαζε βγάζοντας περίεργους ήχους. Κατά την επίσης αναμενόμενη συνέχεια, ένας από τους πιο ψύχραιμους πέταξε μια πέτρα προς το μέρος της μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν μετά ότι επρόκειτο για έναν αγρότη της περιοχής που είχε αγανακτήσει από τις συχνές εφόδους τους στο μποστάνι του. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκτός από τις ίδες τις ιστορίες, συνήθως πάντα είναι προβλέψιμο και το τέλος τους, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα να είναι ουσιαστικά επινοήσεις στρατιωτών για τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων στο στρατό.
Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πρέπει να απορρίψουμε όλες τις ιστορίες συλλήβδην, διότι σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα. Σε μια από αυτές, την εμφάνιση ενός ταλαιπωρημένου άντρα, προφανώς φυλακισμένου κάποτε, διηγούνται αρκετοί μάρτυρες σε μεγάλο βάθος χρόνου. Η ιστορία αυτή έρχεται από την πόλη του Άργους και μου την έχουν διηγηθεί πολλοί σοβαροί άνθρωποι. Μάλιστα το μέρος αυτό, που σε τίποτα πλέον δεν θυμίζει ότι κάποτε ήταν γερμανικό στρατόπεδο, το έχω επισκεφθεί και ο ίδιος, χωρίς ωστόσο να παρατηρήσω τίποτε το αξιόλογο, ούτε καν κάποια ιδιαίτερη ενέργεια. Όμως έχω αντιληφθεί πολλά περίεργα φαινόμενα στη γύρω περιοχή, σε μια ακτίνα περίπου 60 – 60 μέτρων και μάλιστα έχω υπάρξει μάρτυρας οριακών φαινομένων τόσο εγώ όσο και δεκάδες άλλοι. Η ιστορία σαφώς και χρειάζεται διερεύνηση, όμως ομολογώ ότι έως τώρα δεν το έχω κάνει. Οι μόνες πληροφορίες που διαθέτω είναι ότι σε εκείνο το σημείο υπήρξε ένας πρόχειρος καταυλισμός γερμανών στρατιωτών στα χρόνια του πολέμου και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν φυλακιστεί και βασανιστεί εκεί. Ακόμη παλιότερα, στην ευρύτερη εκείνη περιοχή, υπήρξε αρχαίο νεκροταφείο. Να σχετίζονται άραγε όλα αυτά μεταξύ τους; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως εκεί που μένω, σε ένα νοητό τρίγωνο με πλευρές κάπου στα 100 μέτρα πάνω κάτω, αναφέρονται συχνά περίεργα φαινόμενα σε ένα διάστημα τουλάχιστον πενήντα χρόνων.
Αναδημοσίευση από: http://fireoffohat.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου