Καθημερινοί Ήρωες

Σε κάποια στάση στο μετρό, συζητούν δύο νέοι, με αφορμή το τραγικό συμβάν της πτώσης του F-16 και την απώλεια των δύο χειριστών. Ο ένας από τους νεαρούς σε κάποια στιγμή γυρνάει προς τον άλλον και λέει: «τι τα θες, καλοί, χρυσοί οι πιλότοι αλλά κορόιδα. Γιατί τρέχουν και σκοτώνονται χωρίς να πληρώνονται, μήπως πρόκειται και ποτέ να γίνει πόλεμος;»


Ο καθημερινός μίζερος αστός, έβγαλε το συμπέρασμά του, με βάση αυτά που σκέφτεται ίσως ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας. Κορόιδα οι πιλότοι. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι: τόσο πολύ πια αυτός ο λαός έχει χάσει τις όποιες ευαισθησίες και τα αντανακλαστικά του; Τόσο πολύ έχει υποδουλωθεί σε μία πραγματικότητα που δεν του αφήνει περιθώρια για περαιτέρω σκέψεις και προβληματισμούς; Οι πιλότοι μας, είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, όπως όλοι μας. Απλά το όνειρό τους ήταν να πετάνε. Μπήκαν στην Σχολή Ικάρων, προσπάθησαν, ζορίστηκαν και τελικά κατάφεραν να κάνουν καθημερινότητα το όνειρό τους. Να πετάνε με πολεμικό αεροσκάφος και να υπερασπίζονται τον εθνικό μας εναέριο χώρο.

Για κουρασμένους στη νοοτροπία και στις απόψεις και εφησυχασμένους αστούς, αυτό ίσως να ηχεί ακραίο. Οι πιλότοι μας δεν ξέρουν αργίες, γιορτές. Χάνουν πολύτιμες στιγμές ξεκούρασης και ηρεμίας. Όταν οι υπόλοιποι νεοέλληνες γλεντάνε και κάνουν διακοπές, εκείνοι βρίσκονται δίπλα στο αεροπλάνο τους, στην Σκύρο, στην Λήμνο, στην Αγχίαλο, στην Ανδραβίδα και όπου αλλού, περιμένοντας το τηλέφωνο για να απογειωθούν. Να απογειωθούν για να αναχαιτίσουν τουρκικά αεροπλάνα που έχουν εισέλθει στον εθνικό εναέριο χώρο. Τον εθνικό εναέριο χώρο που οι πολιτικές ηγεσίες αυτού του τόπου ίσως να μην κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει και ποια είναι η σημασία του. Για αυτό και τον ξεπουλάνε. Με την αδρεναλίνη στα ύψη και με κίνδυνο κάθε λεπτό, αυτοί οι άνθρωποι δίνουν καθημερινά τεράστιο αγώνα. Δεν ήταν τα χρήματα το ζητούμενο για αυτή τους την επιλογή ζωής, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συμπολιτών τους, ούτε σώζονται με κάποια αύξηση πτητικού επιδόματος, που και αυτό στην άσχημη οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε, φροντίζουν «κάποιοι» να τους το μειώσουν.

Αυτοί οι άνθρωποι στερούνται τις οικογένειές τους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, λόγω του καθήκοντός τους. Προβλήματα στην προσωπική τους ζωή δημιουργούνται από τον δικό τους τρόπο ζωής. Από έναν τρόπο ζωής που δεν τους επιτρέπει να ξέρουν αν θα γυρίσουν το βράδυ σπίτι τους, από έναν τρόπο ζωής που τους κάνει ασυναίσθητα να αφήνουν τα κλειδιά πάνω στο αυτοκίνητο μέσα στην Βάση που υπηρετούν, γιατί μπορεί να χρειαστεί να το γυρίσει πίσω κάποιος άλλος... Και δυστυχώς, κάποιος άλλος γυρνάει πίσω τα αυτοκίνητα κάποιων. Κάποιος άλλος γύρισε το αυτοκίνητο του Σιαλμά, του Κώστα του Ηλιάκη. Κάποιοι άλλοι τις προάλλες του Τάσου Μπαλατσούκα και του Σήφη Αναστασάκη και τόσων άλλων νεκρών πιλότων μας. Ξεκίνησαν όλοι ένα πρωινό για την καθημερινή τους μάχη. Για την μάχη της υπεράσπισης των ελληνικών ουρανών. Τους ήταν γραφτό να μην γυρίσουν. Έπεσαν κάνοντας το καθήκον τους, έπεσαν με το αεροπλάνο τους, φορώντας την φόρμα του πιλότου Η έκφραση κορόιδα, μπορεί να γίνεται αποδεκτή από κάποιους. Δεν γίνεται αποδεκτή από εμάς, όσο και αν βλέπουμε γύρω μας μία πατρίδα που καθημερινά μας πληγώνει.

Για μας αυτοί οι άνθρωποι είναι καθημερινοί ήρωες. Ζουν έναν ηρωικό τρόπο ζωής, η καθημερινότητά τους είναι όμορφη, δεν είναι μίζερη και ανούσια. Είναι τυχεροί, γιατί μπορούν και κάνουν αυτό που θέλουν, είναι τυχεροί αφού κάθε στιγμή είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα. Όσοι από αυτούς φεύγουν, είναι ακόμα πιο τυχεροί αφού πετάνε για πάντα στον Ουρανό των Ηρώων. Από κει που όλα φαίνονται τόσο μικρά και ασήμαντα...

Τάσος Δημητρακόπουλος

Αναδημοσίευση από: http://elkosmos.gr/